Akumal en Playa del Carmen

Het is zo warm in de bus dat een zweetdruppel van de man naast me via zijn neus op zijn krant valt. De airco is kapot en met een Caribisch gangetje sukkelen we over de 180 richting Playa del Carmen vanuit Cancun. De bus is afgeladen met Amerikanen en enkele backpackers. Het gemiddelde BMI ligt erg hoog ondanks de enkele schoolkinderen die liedjes zingen achterin de bus. Eindelijk, het reizigersgevoel waarvoor je komt. Zingende kinderen, een bus met vrolijke beschilderingen en de lucht van vers fruit. Ik koop een flesje water en kijk naar de omgeving die langzaam voorbij flitst. Daken van riet, huizen van betonnen blokken, oude rotte auto's die worden ingehaald door grote rijdende Amerikaanse koelkasten en in de verte een man die de inhoud van zijn kar vol houtsnijwerk probeert te verkopen aan toeristen. Ik krab aan een muggenbult en ga even verzitten voor wat bloed in mijn linkerbil. Mexicaanse bussen zijn nou eenmaal niet goedmaakt voor Nederlandse mannen...

We komen aan in Playa zoals de Mexicanen het noemen. Ze hadden het net zo goed klein-Cancun kunnen noemen. Straatjes met kraampjes, witte stranden en erg, erg blauw water. Om de hoek knallen er Europese housebeats uit de oude krakerige speakers terwijl het winkeltje ernaast de lokale cultuur in leven houdt door salsa te draaien. Doe je ogen dicht en je waant je in Miami waar net zoals housemuziek ook de mensen vaker Spaans spreken dan Engels. Hostel Rio is onze eindbestemming voor vandaag en ik ben dan ook blij als mijn backpack van mijn rug glijdt en met een zachte plof op de grond valt. Ik kies een bed, gooi mijn reispapieren en andere waardevolle spullen in een locker en ga op het dak van het hostel een biertje halen. Ik ontmoet Ahyel, een uiteindelijk, vreselijke Israëliër waar ik de rest van de dag mee zit opgescheept. Hij vangt toevallig op dat ik vandaag ga snorkelen en wil dolgraag mee.

Nadat hij al een half uur doet voordat hij zich heeft omgekleed en we eindelijk kunnen gaan wil hij nog een snorkel gaan kopen bij de Walmart. Eenmaal bij de Walmart koop ik een lunch en hij een snorkelkit. Hij gaat hem ruilen als hij er mee klaar is vanmiddag, de gier. Want dat is gratis. Hij heeft het nu al bij me verbruid maar dit zou pas het begin zijn. Eenmaal buiten vindt hij de bus te duur dus die missen we. We wachten drie kwartier op de volgende en met tegenzin stapt hij in. De reis duurt een half uurtje en hij loopt mij allemaal schaapachtig aan te kijken. Uiteindelijk komen we aan bij Akumal waar we gaan snorkelen. Weg van die vent!

Eenmaal op het strand blijkt zijn snorkel kapot te zijn (hahaha) en pakt hij zonder mijn medeweten zomaar die van mij. Resultaat; ik heb een uur op de kant zitten wachten tot hij terugkwam zodat ik zijn Israëlische huid helemaal vol kon schelden in elke mogelijke taal die ik ken. Woedend en een tikkeltje gefrustreerd loop ik rustig het water in en wat me direct opvalt is hoe wit het zand hier is. Je ziet tientallen vissen in alle maten en kleuren die rustig om je heen zwemmen alsof je er al jaren staat. Ik zet mijn snorkel op en begin. Wat ik zie maakt alles goed. De busrit, het gezeik om drie dollar en de Israëliër. Honderden vissen op nog geen meter afstand. Als ik mijn hand had uitgestoken had ik ze kunnen aaien.

Ik zwem rustig verder en kijk niets vermoedend naar de bodem. Ik zie wat vissen opeens snel wegzwemmen en kijk naar de grond onder me. Er zwemt een gigantische schildpad onder me! Het is echt niet goed uit te drukken hoe het is om naast een minstens honderd jaar oude schilpad te zwemmen. Het wordt zelfs nog beter wanneer hij opkomt om adem te halen en ik een blik kan werpen op zijn buik. Er zwemmen twee haaien van een meter lang onder en die lijken nog klein onder de 'tortuga'. Ik beweeg me dan ook niet en blijf roerloos dobberen terwijl ik nog geen twee meter afstand houd van een schitterend beest. Zo wordt het een minuut, twee, drie, wel vijftien minuten voordat ik verder zwem en nog een pijlstaartrog tegenkom op de bodem. Ik wil eerst nog een keer met 300 over de A2 met een motor voordat ik eindig als Steve Irwin. Ik besluit dan ook om maar voldoende afstand te houden en rustig door te snorkelen. Ahyel heeft geen schildpad gezien en is teleurgesteld. Noem het karma.

Ahyel en ik besluiten om op de terugweg een collectivo te nemen, een buslijn die gebruik maakt van kleinere busjes. De ijskoude airco staat nog geen vijf minuten op mijn hoofd te blazen of de chauffeur begint opeens hardop te vloeken. Pech. Letterlijk pech, want de airco gaat uit en met tien man in een busje zonder airco en 35 graden buiten houd je het niet zo lang uit. Dan maar een half uurtje in de berm zitten. Na al 20 minuten komt er een vervangend busje aangereden en deze gooit ons af in het centrum van Playa del Carmen. Nog geen tien meter van het busstation loop ik een eettentje in en ga zitten met een Promotor, motorblaadje. Ik kies mijn eten altijd met twee dingen in het achterhoofd gehouden; het moet gekookt of gebakken worden waar ik bij sta en er moeten ook locals, in dit geval Mexicanen, binnenzitten. Het wil namelijk niets zeggen als een tent volzit met toeristen. Een Mexicaan die bij een Mexicaan eet, dan zit je goed. Ik bestel dan ook een flesje Fresca en een torta chorizo. Broodje met pittig gekruid gehakt en verse sla en groente. Niet zuinig met de hete saus en twee minuten later heb ik mijn lekkerste maaltijd in Mexico tot nu toe op. Ik besluit dan ook om een tweede te bestellen en deze gaat met hetzelfde tempo naar binnen.

Met de zon op mijn bol loop ik rustig door de drukke winkelstraat op weg naar het hostel. In het hostel ontmoet ik Koen en een Italiaanse Canadees. Samen besluiten we terug te gaan naar het eettentje en ze zijn me zeer dankbaar voor de tip. Zelf pak ik nog een broodje om het af te leren en met zijn drietjes slenteren we terug naar het hostel voor een biertje op het dakterras. Het dakterras loopt snel vol en voordat ik het weet is het een gezellige bende van nationaliteiten aan een biertje en tequila. Om twaalf uur is het laatste drankje daar en besluiten we om met zijn allen naar de Coco Bongo te gaan, grote discotheek met de beste muziek die ik ooit heb gehad tijdens een avond stappen. Met mijn roze zwembroek en badslippers gaan we los op de beste house, reggaeton, dancehall en oldskool-hiphop. Om mijn kameraad Kees Termeer te citeren; "Dit is godverdomme MIJN tijd!" Na vier uur compleet uit mijn plaat met George, een toffe gozer uit Londen, en nog wat mensen zijn mijn voeten op. Moe maar voldaan zoeken we allemaal ons bed op.

Nu is het de 'day after' en ben ik aan het uitkateren in een hangmat in mijn hostel in Tulum, een veel rustiger dorpje op een uur afstand van Playa del Carmen. Morgen naar de ruines hier op het strand en kijken wat ik hier nog meer kan doen. Als dat weinig is ga ik door naar Merida, een stad in het noorden van Mexico. Tot de volgende!

Kees