Playa y Tulum

Langzaam schieten de kilometers onder mijn twee wielen door, op weg naar de ruines van Tulum. De fiets is oud, versleten en toe aan twee nieuwe banden. Misschien wel aan een heel nieuw leven. Tot het zo ver is zal de beachcruiser mensen van A naar B brengen in de brandende Mexicaanse zon, verhuurd door Casa del Sol. Ik ben op weg naar de ruines van Tulum, aan het strand. Vanuit het hostel is het zo'n 5 kilometer en dat valt lang niet mee in deze warmte. Na een kilometer gaat het shirt al uit en de zonnenbrand er op. Het mag dan wel half bewolkt zijn, mijn grote vriend brandt zelfs van achter een verdwaald wolkje.

Het is pas acht uur maar Mexico bruist. De stad Tulum leeft en wordt langzaam wakker. Lokale taxi's toeteren, de eettentjes openen voor het ontbijt en de verkoopwaar wordt weer uitgestald om te worden verkocht aan het kieskeurige publiek. Naast mij stopt een bus vol met schoolkinderen en die brullen vanuit de bus naar die rare blonde jongen die naast de bus staat. Het wordt helemaal leuk wanneer grote meneer opeens terugzwaait en de eerste de beste hand schudt die er wordt uitgestoken. De juf voorin de bus knikt vriendelijk en de bus tuft rustig verder, op naar een nieuwe dag school.

Mijn wenkbrauwen kunnen de hoeveelheid zweet, die van mijn voorhoofd via de kortste weg naar beneden stroomt, niet aan. Met de bovenkant van mijn hand veeg ik mijn voorhoofd droog en kijk ik nog eens omhoog. Er is letterlijk geen wolkje aan de lucht, figuurlijk ook niet. Ik fiets dan ook langs de benzinepomp voor een flesje water wat ongeveer gelijk zal staan aan de hoeveelheid vocht die ik ben verloren het afgelopen half uur. Aan mijn rechterkant staan de borden voor happy hour cocktails alweer buiten en is de tuinman druk bezig om de tuin weer vrij te maken van bladeren van de palmboom die er in staat. Met een beetje geluk is hij snel klaar want het is geen weer om in te werken. Met mijn vaste reisvriend Bob Marley fiets ik op een erg langzaam tempo richting mijn bestemming en in de verte doemen de eerste taxi's al op om de luie toeristen weer terug te brengen naar het 14-daagse buffet wat ze hebben geboekt vanaf de bank. Trots en compleet uitgedroogd zet ik mijn fiets op slot en fris me op bij de toiletten van het park.

Het wordt al snel duidelijk dat het vrouwelijk Braziliaans strandvoetbalteam vandaag een bezoekje brengt aan de ruines. Het had net zo goed een strandbalvoetbalteam kunnen zijn, de hoeveelheid plastische chirurgie in al de poppenlijfjes is ongekend. Met de gemiddelde D-cup meldt de captain zich bij de kassa voor kaartjes en mijn oog valt op de tot dusver enige twee pluspunten aan deze dame. Met de nodige souplesse wurm ik me langs de twee dames die vooraan staan en ik bemachtig een kaartje voor het park. Plastic & Co blijven even hangen, nou ja, hangen, en ik waan me een weg door de massa om een beetje op tijd bij de ingang te zijn. Ik ben gelukkig als een van de eersten in het park en wordt hartelijk verwelkomt door een grote iguana, een grote leguaan. Meneer ligt lekker in het zonnetje te luieren, opvallend veel gelijkenis vertonend met de Mexicanen rond dit uur van de dag. Ik maak mijn rondje door het park en ben onder de indruk van de gebouwen die ik zoal tegenkom. Ik zoek de uitgang van het park op en zoek mijn vriend met twee wielen weer op. Hij staat nog steeds gezellig met zijn andere maatjes in het rek, wachtend tot zijn baasje hem weer meeneemt voor een nieuw avontuur.

Ik schiet op de terugweg van de weg en rijd de laatste kilometers in de branding. Het water slaat tegen mijn kuiten en het warme zoute water laat het zand tussen mijn tenen kietelen. Ondertussen heeft Bob Marley zijn laatste nummer gespeeld en heeft hij plaats gemaakt voor John Mayer; Het weinig toepasselijke Shadow Days speelt en de muziek galmt weg over het lichtblauwe water. Mijn fiets geniet van de rit en ik besluit dan ook om hem even tegen een boom te zetten. Nog geen halve minuut later lig ik in het lauwe zeewater, tenen boven water en een lach van oor tot oor. Na een kwartier spring ik weer op mijn kameraad voor het laatste stukje en verkies het asfalt weer boven het zand. Mijn fiets schudt zijn haren en is weer zandvrij, op naar de volgende kilometers.

Ik besluit om een kilometer verder weer te gaan zwemmen in het gezelschap van twee leuke Amerikaanse meiden. Na een uurtje neem ik afscheid om weer verder te gaan, op zoek naar een hangmat en een flesje drinken. Het is dorstig weer en mijn voeten kunnen wel wat rust en een spoelbeurt gebruiken. Het witte zand laat zich gewillig van mijn voet spoelen en het flesje drinken gaat er net zo makkelijk in. Het is alweer drie uur en ik besluit om weer terug te fietsen richting het hostel, het huis van mijn fiets en mijn slaapplek voor vanacht.

Nu lig ik weer in mijn hangmat en is Michelle terug van haar trip met Luigi naar Akumal. Luigi komt over een uurtje om een hapje te gaan eten en daarna gaan we weer een drankje doen in de bar waar we gister ook hebben gezeten. Een tent van Italianen met een goed reggae/salsa-bandje en ijskoud bier. Op de weg naar de deur aai ik nog eens over het zadel van mijn fiets, morgen mag hij weer mee voor een ritje naar zee...