Quetzaltenango, Guatemala

Na de lange rit in de luxe bus kom ik aan in San Cristobal de las Casas. De stad voelt bij het uitstappen uit de bus nog kouder dan de laatste keer. Het is half zes in de ochtend en mijn adem die ik als sigarettenrook uitblaas laat het raam van de eerste supermarkt waar ik binnenstap beslaan. Mijn laatste echte maaltijd dateert van gistermiddag en mijn buik knort nog net niet zo hard als het varken dat buiten voor de winkel langs loopt. Het beestje zal binnen een uurtje geslacht en gedeeld zijn, klaar voor een broodje vlees. Het vrolijke varkentje geniet van zijn laatste vrijheid en knort er vrolijk op los, niet wetende dat hij vanavond misschien wel op mijn bord ligt. Ik heb namelijk onwijs veel zin in een goede dikke lap vlees na vier weken voornamelijk rijst, kip en bruine bonen.

Ik loop als een ervaren bezoeker van het stadje met mijn ogen dicht naar het hostel waar ik de vorige keer verbleven ben en op het moment dat de deur openzwaait zie ik de bekende gezichten van het personeel weer. De dikke portier kent mijn naam nog en ik maak hem een compliment over zijn postuur. De vorige keer dat ik vertrok uit het hostel dronk de man koffie met vier klontjes suiker. Ik zei dat hij beter water kon drinken in plaats van zoveel koffie. Hij lacht hardop en ik krijg een harde 'schouderklop' ter hoogte van mijn linker elleboog. Nadat ik ben ingecheckt loop ik een rondje door het hostel en haal de goede herinneringen op die ik heb na mijn vorige bezoek. Tijdens mijn rondje ontmoet ik Marleen en Emily, een Nederlandse en Engelse waar ik het grootste gedeelte van de dag mee besteed. Een goede kop warme chocolademelk en een lang gesprek met Marleen later is het alweer over zessen. Tijd voor mijn dagelijkse routine; een kleine workout en een goede lange warme douche. Marleen doet mee en doet het nog niet zo eens zo slecht. Na de douche is het tijd voor een hapje eten en met zijn drietjes lopen we onder de heldere hemel gevuld met sterren naar Revolucion, een eetcafe met ruimte voor artiesten om de eters te vermaken tijdens het diner.

Na mijn broodje kip met spek zit ik goed vol en Marleen brengt het goede nieuws dat ze nog bier in de koelkast heeft staan die op moet. Omdat ik de volgende dag vroeg uit de veren moet voor mijn bus naar Guatemala pak ik eerst mijn tas voordat ik mezelf op een bankje bij het kampvuur laat zakken. Midden tussen drie dames uit IJsland, een Spanjaard, een Aussie en een Zweed drinken Marleen en ik de resterende biertjes en is het al half twee voordat ik eindelijk op bed lig. Na het proeven van de IJslandse traditionele likeurtjes en de twee biertjes slaap ik als een roosje tot mijn wekker om zes uur gaat. Marleen krijgt een afscheidsknuffel en om mijn laatste pesos uit te geven loop ik snel naar een supermarkt. Wist ik veel dat die bus, on-Mexicaans, op tijd zou zijn...

Met drie laagjes, een jas en een dikke sjaal loop ik haastig door de straten van San Cristo. De dag is nog jong en vrijwel alle winkeltjes zijn nog gesloten. Ik zet mijn laatste Mexicaanse munten om in koekjes en een fles water en ik maak haast om op tijd terug te zijn voor mijn bus. Eenmaal terug in het hostel wordt duidelijk dat ik mijn bus heb gemist en als een speer met een taxi naar het centrale busstation moet. De taxichauffeur neemt de ene na de andere onoverzichtelijke bocht als een MotoGp-coureur en na heel wat net-niet-aanrijdingen kom ik net op tijd aan om nog in mijn bus te springen. Mijn rugzak gaat op het dak en om zeven uur rijdt de bus het station uit, op weg naar de grens met Guatemala om daarna de weg voort te zetten richting Quetzaltenango, kortweg Xela. De grensovergang verloopt soepeltjes en na het uitgeven van mijn allerlaatste pesos aan een zak vol bananen stap ik weer de bus in voor de laatste drie uur van de rit.

Op het eerste oog is Guatemala veel hoger gelegen, heeft het een veel mooiere natuur en is de bevolking een stuk armer dan de gemiddelde Mexicaan. De gevolgen van de recentelijke aardbevingen zijn zichtbaar en tijdens de rit verruilen we meerdere keren het asfalt voor grind omdat een aardverschuiving een stuk weg heeft weggevaagd. Na ongeveer twee uur komen we aan op het overstappunt; mijn tas gaat van het dak de kofferbak in van een oude roestige auto en met hoge snelheid schieten we over de laatste wegen naar Xela. De beste man moet een broertje dood hebben aan langzaam rijden of familie zijn van mijn taxichauffeur van vanmorgen. De zonwerende folie op zijn hele voorruit (!) is zo dik dat hij soms met zijn hoofd uit het raam hangt om de bocht beter te kunnen nemen. Zonder ook maar enig respect voor zijn eigen of ons leven raast hij binnen tien minuten naar Xela en ik dank elk denkbaar persoon wanneer ik na een half uur voor mijn hostel sta. De Black Cat of Gato Negro is een mooi oud hostel met veel hout en een leuke open indeling. Nadat ik ben ingecheckt gooi ik mijn tas op bed en besluit een rondje door Xela te lopen.

Het is alsof ze de meest lelijke stad van Nederland, Rotterdam (sorry Tamara!), hebben nagebouwd hier in Guatemala. Zelfs sommige stukken weg zijn van beton en de vrolijke verf op de muren moet een saai leven verbloemen. Het centrale park is klein en gevuld met knuffelende en kleffende Guata's. Op de hoek is de meest bekende fastfoodketen ter wereld gestationeerd en naast dit walhalla voor de gemiddelde 200kilo Amerikaan is een pinautomaat. Geld. Dinero. Plata. Een flappentap. Al snel heb ik 2000Q (€200) op zak en loop ik terug naar mijn hostel om mijn geld op te bergen. Na de laatste aanvaring met een Mexicaans stuk 'elastisch beton' van de politie ben ik iets meer op mijn hoede en er valt een soort last van mijn schouders wanneer ik mijn geld in mijn kluisje opberg en het slotje dichtklik.

Ik zit nog geen kwartier wanneer Ayla, ontmoet in San Cristobal, het hostel binnen komt lopen. Al snel zijn we op weg naar wat te eten en Ayla brengt ons naar Cafe Tecun, een gezellig oud cafe waar ze blijkbaar erg lekker eten hebben. Na een vlugge blik op de kaart ga ik voor de Burgesa Tecun, een broodje hamburger met huisgemaakte friet. Na tien minuten is het aanvallen geblazen en ik ben zo blij als een kind van vijf met een HappyMeal. Het broodje is heerlijk en de friet is een serieuze kanshebber voor de prijs "beste friet ooit". Ik heb in geen tijden zo lekker gegeten en met een lekkere volle buik lopen we richting de Black Cat. Ik besluit lekker vroeg te gaan slapen dus ik lig al om kwart voor acht in bed. Na iets meer dan een maand Mexico is de batterij leeg. Ik slaap dan ook dertien uur voordat ik me naar het ontbijt begeef.

De douche was heerlijk warm en eenmaal aan tafel bestel ik een French Toast met vers fruit. Het fruit is hier mierzoet en de banaan de beste ooit. Mijn ontbijt, wat zo groot is dat het ook mijn lunch is, smaakt vreselijk goed. Yes! De vier dikke plakken toast met siroop gaan er snel in en met een koud flesje Cola Light besluit ik dit godenmaal. Ik ben niet snel tevreden maar dit ontbijt is echt goed, mijn dag is goed. En aangezien ik hier nog wel een paar nachtjes blijf...

Na het ontbijt is het een lekkere luie dag die bestaat uit Skype, Facebook en het spelen van Bejeweld. Ik gaap mezelf constant een ongeluk en val na de lange nacht bijna weer in slaap. 's Middags doen Ayla en ik 'een Maccie' en ook deze avond lig ik al snel op bed.

Na het ontbijt besluit ik een trip te regelen alleen ik word teleurgesteld wanneer er niemand aanwezig is op het kantoor van Quetzaltrekkers. Alle begeleiders zijn mee op een trip en er wordt mij verteld dat ze morgen weer terug zijn. Jammer maar helaas. Die avond word ik door Ayla uitgenodigd om een traditioneel Guatemalese maaltijd te komen eten. De kok van de Spaanse school heeft in een grote pot een hoop kip gebraden in een groene smurrie van kruiden en avocado. De maaltijd is precies voldoende en na het eten krijg ik een kleine rondleiding door het appartement van Ayla en haar huisgenoten. Na een uurtje vallen mijn ogen alweer bijna dicht en ook deze avond lig ik op een zeer christelijke tijd op bed. Mexico heeft me echt helemaal uitgeleefd geloof ik.

Een felle zon, geen wolkje aan de lucht en vier graden buiten. Xela bevindt zich op meer dan tweeduizend meter en dit is 's nachts en vroeg in de ochtend goed te merken. De zon is daarentegen wel fel en brandt goed op mijn vervellende voorhoofd. Na het ontbijt, alweer French Toast, ga ik met Ayla en Andrea, een collega van Ayla, naar een warmwaterbron hier in de bergen. Na een schitterende rit door de bergen verlaten we de doorgaande weg en rijden we verder over een smal bergweggetje op weg naar de bronnen. Links boeren die steile stukken grond bewerken en rechts een gapend gat van een paar honderd meter diep. Met uitzichten van zeker een paar kilometer rijden we langs nevelwouden en houtsprokkelende locals en komen we na een kwartier aan bij de bronnen. Geen woord gelogen. Het heerlijke warme water weekt goed en na vijf minuten heb ik al ouderwetse rimpelige 'omavingers'. Het koudste bad, lees minst hete, is het drukste en na een kwartier probeer ik het hete bad. Weer geen woord gelogen; elk porie schreeuwt het uit wanneer ik mijn voeten in het hete water dompel. Waarschijnlijk goed tegen voetschimmel maar bijzonder slecht voor mijn hart en algemene gemoedstoestand. Omdat ik thuis toch wil kunnen zeggen dat ik er in ben geweest dompel ik mezelf voor een seconde in het bad. Werkelijk elke zenuw in mijn lijf moet hebben gedacht dat ik in brand stond om na een seconde te denken dat ik op vakantie was op de Noordpool. Zoveel temperatuurverschil in zo'n korte tijd kan nooit goed zijn voor een mens dus ik blijf de rest van de middag lekker in het koudste bad. Het water heeft een vies smaakje en na een les geologie weet ik dat het zwavel moet zijn afkomstig uit de vulkaan. Toch geinig, zo'n vulkaan om de hoek. Weer eens wat anders dan Slot Loevesteijn en de Uiterwaarden in de zomer.

Na de terugrit regel ik snel mijn trip voor dinsdag en ik spoed mezelf richting het hostel voor een douche. Met een taxi rijden Ayla, Charlie, Melissa, Jan en ik naar Panorama, een hooggelegen restaurant. Op de steile weg omhoog ruik ik steeds koppeling en de gemiddelde berggeit had moeite gehad met het parcours omhoog. Na een asociaal dure Filét Mignon en een dekentje tegen de kou rijd ik met Andrea terug naar het centrum. Misselijk van het vele lekkere eten besluit ik om vanavond niet veel te doen en ik lig dan ook om tien uur op bed met een muziekje.

Nadat ik na het douchen in de spiegel kijk besluit ik om wat aan mijn baard te doen. Mijn snor moest er na drie weken al aan geloven nadat hij in mijn eten hing en vandaag is het de beurt aan mijn baard. Na wat zoeken vind ik eindelijk een kapsalon. De overduidelijk homoseksuele kapper komt bijna klaar wanneer hij met zijn handen door mijn haren gaat en hij sproeit er met zijn plantenspuit flink op los. Zijn onthaarde armen ruiken naar veel te veel goedkope aftershave en zijn keurig gestreken overhemd kreukt licht wanneer hij bukt voor zijn tondeuse. Vaker gedaan, duidelijk. Hij is ietwat teleurgesteld wanneer hij te horen krijgt dat hij alleen mijn baard mag doen. Hij oppert dat hij het graag gratis wil doen maar mijn haar is heilig en hij zal moeten wachten tot zijn botte schaar in iemand anders zijn blonde haar mag. Na een hoop tierelantijntjes, een halve gezichtsmassage en een keurig geschoren en geknipte baard betaal ik de jongen en loop direct richting een bakkerij voor mijn lunch.

Na de lunch zit ik lekker in het zonnetje en na anderhalf uur met Mossa op Skype neem ik een douche en eet ik opnieuw een burger bij Cafe Tecun. Ik heb mijn tas al omgepakt voor de trip en laat mezelf met een lokaal Cabro biertje op de bank vallen met een muziekje. Morgen is het dinsdag en eindelijk de dag van mijn trip de bergen in. Tot over twee dagen!