Santa Maria, Guatemala

Het is fris in de morgen en Quetzaltenango wordt langzaam wakker na een koude nacht met lokaal temperaturen onder het vriespunt. Het is kraakhelder en het zonnetje laat de kerstman voor de winkel bij de lokale elektronicaboer zweten in zijn pak. Ik loop met voldoende kleding en stevige bergschoenen naar Quetzaltrekkers, mijn tourorganisatie van vandaag en morgen. Met een overnachting op de top van de Santa Maria, een inactieve vulkaan van bijna 4.000 meter, moet deze trip een hele speciale worden. Ik loop nog snel bij de warme bakker naar binnen om wat cake en andere zoete rommel te halen. Een hoop koolhydraten doen het altijd goed bij lange en zware inspanning.

Ik loop om klokslag tien uur binnen en wordt enthousiast onthaald door mijn twee vrouwelijke reisbegeleiders Brenna (Amerikaanse) en Julie (Canadese). Beide dames zijn vrijwilliger voor Quetzaltrekkers en organiseren en begeleiden trektochten naar de verschillende toppen van vulkanen hier in de buurt. De winst die wordt behaald wordt gestoken in projecten voor weeskinderen en alleenstaande moeders. Mijn tocht gaat naar de top van de Santa Maria en nog voordat ik zit krijg ik verschillende vragen op me afgevuurd. Of ik voldoende lagen kleden kan aantrekken? Of ik al eens op expeditie ben geweest? Of ik bang ben van hoogtes? Jongens, het is een wandeltocht naar 4000 meter, geen maanexpeditie. We leven in 2012 en niet in 1923. Het buskruit is al uitgevonden en vrouwen mogen al meer dan wassen, strijken en koken. Wanneer ik opmerk dat ik al zo'n twee jaar de wereld zie vanaf een adembenemende hoogte van 1 meter 95 schieten de dames in de lach en snappen ze wel dat hoogte geen rol speelt. "Toch wel genoeg kleren meenemen hoor, het kan koud zijn!"

Lasse en zijn vriendin (beide Deens), Anna (Duits), Kally (Canadese en zus van), Olivier (Frans) en Thomas en Andrea (Duits) maken de groep van tien compleet. Wanneer we allemaal bepakt en bezakt zijn met verschillende delen van de uitrusting lopen we naar een opstapplek voor een ritje in een chickenbus. Een chickenbus is een oude, vaak uitbundig versierde, schoolbus. Met knallende muziek uit de boxen rijden we in twintig minuten naar de voet van de vulkaan. Na wat laatste regels en instructies beginnen we de klim van zo'n zes tot zeven uur. We klimmen gestaag en passeren verschillende boeren en koeienhouders. Naast deze boeren komen we verschillende mannen en (!) vrouwen tegen die met oneindig grote bossen hout op de rug naar beneden komen gevlogen. Na een half uurtje en heel wat liters vocht minder worden we gewaarschuwd door een oud klein mannetje die met zijn kleine vingertjes vier gewapende mannen uitbeeldt. We zijn ons van geen kwaad bewust en vervolgen onze weg omhoog. Na anderhalf uur en een uitgebreide kennismaking met de vulkaan komen we een grote groep vrouwen en een groepje Amerikaanse toeristen tegen. Een van de dames is ontzet en haar ogen zijn rood van het huilen. De groep is zojuist beroofd door een groep van, jawel, vier gewapende mannen met pistolen en revolvers. Er is een pistool op het hoofd van de Amerikaanse gezet en haar camera en geld zijn verdwenen in de zakken van een Guatemalteek. Brenna en Julie besluiten direct rechtsomkeert te maken en de tocht af te breken. Enorm gefrustreerd en boos tegelijk loop ik in een uur weer naar beneden. Boos omdat de lokale politie dit probleem blijkbaar al kende en enorm gefrustreerd omdat ik al drie dagen wacht op deze tocht. We gaan voor overleg terug naar Quetzaltrekkers en het ritje in de bus duurt eeuwig. Ik erger mezelf kapot aan alles en iedereen. Wanneer een man me dan ook iets aanbiedt geef ik hem de meest vuile blik die ik kan opzetten en enigszins geschrokken loopt hij snel verder.

Eenmaal terug op het hoofdkwartier wordt na kort overleg besloten de tocht morgen nog een keer te proberen. Ik ben blij dat de tocht doorgaat en verontschuldig mezelf tegenover de leiding voor mijn frustratie. Ze begrijpen me wel en na twintig minuten kunnen we er al om lachen. Lasse doet een geweldige imitatie van een overvallen Amerikaanse toerist en wanneer Brenna dan een klappertjespistool tevoorschijn haalt is het hele toneelstuk compleet. Andrea en Thomas hebben geen hostel voor vannacht en op mijn advies slapen ze met mij in de Black Cat. Ingecheckt en afgeladen gaan we samen met Wheng een hamburger met friet eten bij Cafe Tecun. Na het eten besluiten we met zijn vieren naar een katholieke dienst te gaan hier in de kerk in Xela. De opa van Thomas is vanochtend overleden en met zijn drietjes steunen we hem door mee te gaan naar de kerk. Mijn eerste katholieke dienst ooit. Ik vouw mezelf in een bankje en na drie keer op mijn knieën een gebed te hebben gedaan besluit de pastoor/dominee een eind te maken aan de dienst. We lopen met zijn allen terug en kopen een klein flesje sterke drank om een kwartier later te proosten op het leven. Andrea en ik spelen en zingen Hallelujah, de versie van Jeff Buckley, en de tranen rollen over Thomas zijn wangen. Het leven is nou eenmaal niet altijd feest en vreugde. Pura Vida.

De volgende morgen bestellen we drie keer French Toast en we haasten ons naar Quetzaltrekkers. Olivier en de vriendin van Lasse kunnen helaas niet mee wat dus betekent dat de uitrusting en het eten over minder mensen zal moeten worden verdeeld. Samen met mijn kleding en vier liter water zorgen de delen van de tent en het eten ervoor dat mijn backpack kreunt onder het gewicht dat er in zit of aanhangt. Ik kreun ook de eerste keer dat ik mijn rugzak omhoog hijs en samen met de groep lopen we opnieuw naar een chickenbus. De tassen gaan weer op het dak en twintig minuten later staan we weer aan de voet van de vulkaan. Vastbesloten om de top te bereiken lopen Thomas, Julie en ik voorop en volgt de rest in een sliert de berg op. Het eerste uur vliegt voorbij en de zweetdruppels vallen van mijn neus op mijn korte broek. Nadat Andrea zich na een uur niet lekker voelt stel ik voor om eerder te lunchen en haar de kans te geven even bij te komen. Goed idee, we zitten nog geen tien minuten later aan een broodje pindakaas met verschillende verse groenten als broodbeleg. Ik houd het bij pindakaas, komkommer, zout en oregano en de Amerikanen en Canadezen kijken die rare Europeaan maar vragend aan. Sorry jongens; ik eet nou eenmaal nooit pindakaas en ik had zin in komkommer.

Na een uurtje is Andrea haar misselijkheid verdwenen en lopen we in drie uur naar het eerste stoppunt. Tussendoor drink ik bijna twee liter water en verlies ik minimaal een equivalent aan vocht. Het lopen omhoog vraagt veel van mijn benen en de zware backpack helpt niet erg mee. De uitzichten zijn niet te omschrijven zo mooi en het pad omhoog wordt met de minuut steiler en glibberiger. Vorst aan de grond zorgt voor verraderlijke gladde delen van het pad en hier en daar gaat de ene na de andere wandelaar onderuit. Na vijf uur zit er overal modder en lijk ik op Rustü, die oude Turkse keeper met streepjes modder onder zijn ogen. Ik doe niet veel onder voor Rustü en ik breid mijn collectie modder uit tot mijn hele gezicht en benen. Op een uur van de top zak ik bijna door mijn benen en een erg smakelijke banaan zorgt ervoor dat ik de top haal in iets minder dan zeven uur. De ontlading is groot en ik ben lichamelijk compleet uitgeput. Kapot. Leeg. Helemaal naar de kloten. Na een knuffel van zeker tien minuten van Andrea knap ik op. Zichtbaar geëmotioneerd haalt ze een hand door mijn bezweette haar en samen vieren we dat we het hebben gehaald. Ik gooi mijn rugzak en uitrusting van mijn rug en loop naar het allerhoogste punt. We schieten de ene na de andere schitterende foto en na vijftien minuten zetten we snel het kamp op en zoeken Thomas en ik snel naar wat hout. Kampvuurtje bouwen, net zoals we vroeger deden in het maisveld waar nu de nieuwbouwhuizen van het nieuwste stukje Gameren staan.

De zonsondergang is adembenemend mooi en is al voorbij voordat de meesten er erg in hebben. Ik schiet nog snel wat foto's en zet samen met Lasse de tent op. Matjes erin, slaapzakken erin en alle rugzakken blijven buiten de tent. Ik trek snel mijn vier shirts en trui aan. Als laatste mijn jas samen met een sjaal met muts en handschoenen. Werkelijk elk deel van mijn lijf is koud en de warme chocolademelk komt dan ook als een godsgeschenk. Het vuurtje trekt verschillende andere kampeerders aan en na tien minuten tellen Thomas en ik 21 (!) verschillende nationaliteiten. Het vuur houdt de spirit er in en na de warme pasta lopen we met zijn allen naar de actieve vulkaan die goed zichtbaar is vanaf deze hoogte. Na nog geen tien minuten schrikken we van een enorme klap en lava gutst uit de vulkaan. Wow. Alweer een van die "100 dingen die je moet hebben gedaan/gezien in je leven" die van mijn lijstje kan worden afgevinkt. Echt heel gaaf!

Na het schitterende natuurlijke schouwspel besluiten we allemaal te gaan slapen. Na een half uur in de tent ritsen we verschillende slaapzakken los en kruipen we met zijn allen bij elkaar. Ik lig samen met Andrea en Lasse in twee slaapzakken. Niet dat er veel huidcontact is; we dragen allemaal nog onze vijf tot zes lagen kleding samen met onze mutsen en handschoenen. De grond is bikkelhard en na twee uur is mijn hele lichaam zo koud dat ik besluit om samen met Andrea buiten voor de tent pushups en buikspieroefeningen te doen. Na een half uur zijn we beiden weer een beetje op temperatuur en kruipen weer lekker tegen elkaar aan in de hoop het warm te houden tot morgenochtend. Ik slaap in een ruk de hele nacht door en wordt wakker met Andrea tegen me aan. Een fel hoofdlicht en de stem van Brenna zorgen ervoor dat iedereen om vijf uur naast de tent staat om de zonsopkomst te zien. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Pure schoonheid. Een heldere hemel gevuld met sterren boven de drie toppen van de omliggende actieve vulkanen. Rookpluimen vullen de ijle en ijskoude lucht en samen met andere kampeerders wachten we op de eerste zonnestralen. De warme gloed van de eerste zon ontdooit de wenkbrauwen van de wandelaars en iedereen probeert dit adembenemende beeld vast te leggen met zijn of haar camera. Na tien minuten liggen ik en nog wat wandelaars in een ochtendzon op te warmen. Half zes. Minus acht graden Celsius. Onder een heldere sterrenhemel. Een tocht van bijna zeven uur omhoog; ploeteren, vloeken, glibberen en af en toe keihard op je bek gaan. Het is het allemaal waard.

Na het ontbijt pakken we alles in en dalen we in vier uur af tot de voet van de berg. Ik krijg een strafpunt omdat ik mezelf een keer opvang met mijn hand. Andrea krijgt er twee omdat ze op haar kont valt en Lasse presteert het om voorover te vallen. Drie punten dus voor Lasse. Onderweg gaan de verschillende lagen kleding uit en voordat ik het weet loop ik weer zwetend in mijn "Jup Holland Jup shirt" en korte broek. De tas is lichter dan gisteren alleen mijn benen weigeren soms dienst door vermoeidheid en concentratieverlies. Ik slaak een grote zucht wanneer ik de chickenbus weer zie en we juichen allemaal dat we zonder overval, botbreuken of ander letsel weer beneden aan de voet van de berg staan. Wow, wat een ervaring. Ik kom compleet uitgeput aan bij Quetzaltrekkers en ik pak alles uit zodat alles weer terug kan naar het voorraadhok. Ik neem afscheid van Thomas en Andrea en loop op mijn blote voeten over het warme asfalt terug naar de Black Cat. Voldaan maar ook vermoeid stap ik de Black Cat binnen en laat mezelf op een bed vallen. Kleren gaan direct in de was en een muziekje op mijn oren zorgt voor rust. Kapot, maar vol trots lig ik op mijn bed met een glimlach van oor tot oor. Yes! Yes! Yes!