San Pedro la Laguna

Mijn benen doen nog twee dagen zeer na het beklimmen van de Santa Maria. Ik lijk wel 85 en de trap in de Black Cat is opeens tien treden langer. Ik pak mijn spullen weer in om verder te reizen, op naar Lago Atitlan, een meer op twee uur rijden van Quetzaltenango. Ik eet met Ayla als afscheid een Frozen Cappuccino bij POPS en loop nog langs een schoenenwinkel. Op mijn weg van de ijssalon naar het busstation zie ik links de Santa Maria liggen en ik knijp mijn ogen halfdicht en tuur naar de top. Daar heb ik gestaan. Met vijf lagen kleding. Bibberend en rillend in een tentje. Nu loop ik in mijn korte broek en slippers in de middagzon terwijl mannen een gigantische kerstboom aan het optuigen zijn. Het blijven rare gasten die Guatemalteken.

Net voordat ik in een bus spring naar San Pedro de Laguna koop ik de enige normaal uitziende schoenen in mijn maat en ik laat mezelf op de voorste rij zitplaatsen vallen. De buschauffeur is een oude taaie vent met meer haar uit zijn oren en neus dan op zijn hoofd. Het kleine mannetje zit op twee kussens en bij elke verkoper die de bus inkomt om eten of huishoudartikelen te verkopen wordt zijn mandje aangevuld met eten of drinken. We rollen drie kwartier over een afstand van honderd meter tot een irritant figuur mij komt lastig vallen over de plek waar ik zit. Drie dikke, excuses voor mijn taalgebruik, vieze vadsige wijven willen voorin de bus zitten. Ik besluit rustig te blijven zitten omdat ik mijn tas in de gaten wil houden. Wanneer de gozer aan mijn tas begint te trekken gaat het aan. Ik sta op en voordat ik het weet gaat een van de drie huizen op mijn plek zitten. Ik doe alsof ik het niet gezien heb en laat mezelf met twee tassen en mijn volle gewicht op mijn plek vallen. Mijn landing is zacht en de dame in kwestie kreunt zo hard dat de buschauffeur er van overeind schiet. Wat volgt is een scheldkanonnade van twee Spaanstalige dames. Mijn Spaanse vocabulaire wordt uitgebreid met de meest vriendelijke verwensingen en ik kijk de dames vriendelijk aan. Ze krijgen na vijf minuten wel in de gaten dat ik echt niet van plan ben om ook maar een centimeter toe te geven en ze druipen af. De rest van de busrit zitten de dames achterin de bus dik te wezen en zit ik triomfantelijk voorin de bus.

De bus is na een uur helemaal ramvol en met zes man per rij zit en staat er zeker 75 man in de oude bus. Met een flinke gang tuffen we over een schitterende bergweg. De weg kronkelt voor de bus uit en ik sluit mijn ogen. In mijn droom jank ik een hoogtoerige motor over dit mooie stuk asfalt. De zon laat mijn motor blinken en met hoge snelheid ram ik het monster door een lange flauwe bocht om hem na de bocht weer omhoog te trekken voor de volgende. Wanneer ik mijn ogen weer opendoe zit ik helaas in een luidruchtige overvolle bus met links een oud echtpaar wat onsmakelijk pinda's aan het eten is. Rechts zit Daniel, een student die op weg is naar zijn familie in San Juan. We kletsen over muziek en reizen en ik oefen mijn Spaans nog wat. Een chickenbus is een ideale plek om Spaans te oefenen en een oude man achter mij corrigeert mijn fouten. Ideaal! Scheelt me toch weer een week lang Spaanse les.

Na drie uur hobbelen we dan eindelijk San Pedro de Laguna binnen en ik laat mezelf met een tuk-tuk naar mijn hostel brengen. Eigenlijk is het geen hostel maar een familie die in het huis kamers hebben gemaakt om te verhuren aan backpackers. Tot mijn grote vreugde kom ik David en Carina, ontmoet in Cancun, tegen wanneer ik mijn kamer inloop en na een klein vreugdedansje lopen we met nog wat mensen naar de woonkamer. Al snel komen een aantal flinke flessen drank op tafel en Peter de Engelsman blijkt een goed kaartspelletje te kennen. Ik kies eieren voor mijn geld en zit deze uit. Ik ben moe van de reis en ik lig voor twaalven op bed. De rest maakt het laat en de laatste sluit zijn ogen om half vijf.

De volgende dag halen David, Cameron en ik een koffie en kijken we in een Engelse sportbar de wedstrijd tussen Everton en Norwich. Na de wedstrijd en een aantal Cuba Libres hangen we de rest van de middag op het dak van het hostel. Voordat we er erg in hebben is het al tijd om weer een hapje te gaan eten en na de gigantische burrito met friet val ik onbedoeld al om half negen in slaap. De rest maakt het ook niet laat en de volgende morgen zitten we weer met een kop koffie om tien uur in de sportbar voor de wedstrijd Chelsea - Manchester City. Na de wedstrijd gaan we met zijn allen naar een Amerikaanse barbeque met zwembad. De bbq wordt georganiseerd door een schorre Amerikaan met Harley Davidson shirt en paardenstaart. Vlees wordt besteld bij de vrouw met het geld. De bon wordt via een systeem van touwtjes en wasknijpers naar de bbq gebracht en je bestelling is binnen drie minuten klaar. Je loopt langs een bar met groenten en bijgerechten en met twee volle borden laat je jezelf in een stoel vallen aan de rand van het zwembad. Dat mijn bord met vlees al binnen drie minuten klaar stond bleek achteraf geen goed voorteken.

De 'ribs' zijn vet, niet erg smaakvol en een constante smaak van houtrook verpest het stuk vlees. Naast het feit dat het vlees amper warm is twijfel ik of het überhaupt wel gaar is. Het is geen varkensvlees dus ik maak me geen zorgen en eet rustig mijn bordje leeg. Ik krijg een biertje en een Cuba Libre in mijn hand gedrukt en ga lekker met mijn voeten in het koude water van het zwembad staan. Opeens hoor ik een bekende stem en Emily, ontmoet tijdens mijn tweede bezoek aan San Cristobal, staat met een grote glimlach voor mijn snufferd. Een knuffel en een smakkerd op mijn wang later vertellen we honderduit over de afgelopen twee weken en halen we herinneringen op aan San Cristo. Naast Emily kom ik nog meer oude bekenden tegen waaronder een Canadees uit Cancun. De middag vliegt voorbij en na een middagje in het zwembad met een biertje en oude Amerikaanse hits loop ik om zeven uur met de groep naar Allegre Irish Pub. Klein wereldje.

Samen met Cameron, Bruce, een Aussie en een Brit doen we mee met de pubquiz. Na 40 vragen over literatuur, geografie, muziek, geschiedenis en actualiteiten weten we met zijn vijven 36 (!) vragen goed te beantwoorden. Literatuur is niet aan mij besteed maar geschiedenis en vooral muziek is mijn gebied. Ik weet dan ook 8 van de 10 vragen zo in te vullen en wanneer er bonuspunten kunnen worden gewonnen door zoveel mogelijk nummers van Ray Charles en Stevie Wonder op te schrijven ben ik in mijn element. We worden uiteindelijk door mijn 24 (!) bonuspunten tweede en verdienen een shot tequila. Na mijn nadere kennismaking met American Football en gin tonics liggen we met zijn allen vroeg op bed en hoop ik een nacht goed door te kunnen slapen. Hoop...

Ik word wakker en kijk op mijn horloge. Half twee. Wanneer ik mezelf omdraai voel ik dat mijn buik aardig opgezwollen is en wanneer ik overeind kom voel ik opeens een enorme behoefte om naar de wc te gaan. Ik zwaai de deur open, grijp een rol wc-papier onderweg en ren de trappen af naar de badkamer. Zonder de deur op slot te doen zit ik zeker een half uur op de wc. Zwetend en hijgend voel ik mijn eten omhoog komen en ik geef over in de wasbak. Na drie kwartier loop ik ijskoud terug naar mijn kamer en met een plof laat ik mezelf op mijn bed vallen. Mijn buik rommelt enorm en ik weet niet waar ik moet kijken. Ik val weer in slaap en om half vier, vijf uur, zes uur en zeven uur speelt hetzelfde riedeltje zich af. Wanneer ik onder de douche uitkom en Cameron zie staan met een wc-rol en een vermoeid gezicht weet ik genoeg. Ook Cameron is de hele nacht in de weer geweest en we zijn niet de enige. Zeker zes mensen hebben vreselijke last gehad van de bbq en het ontbijt is dan ook doodstil. Ik weet een pannenkoek met banaan en chocolade siroop naar binnen te proppen en met Andrews (soort zoutoplossing) besluit ik op bed te gaan liggen. Iedereen is uitgeteld en om vier uur zit er weer een beetje leven in de tent. We pakken een watertaxi naar San Marcus en eten een hapje. Een grote kom tomatensoep later gaan we met zijn allen naar de sportbar. Op de tweede verdieping staan veel lounge banken en na een plekje uitgekozen te hebben kijken we allemaal de nieuwste James Bond op een groot scherm. Tijdens de film bestel ik een heerlijke warme brownie met vanille-ijs en om twaalf uur ligt iedereen weer op bed. Morgen een dagje luieren, fitness, hopelijk een zonnetje en de dag erna naar Antigua!