Antigua, Lanquin, Flores en Caye Caulker

Ik struin door de straatjes van San Pedro de Laguna voor mijn eerste echte souvenirs. Links en rechts zijn winkeltjes vol met mooi houtsnijwerk, jade en handgemaakte armbandjes. Allemaal niet wat ik zoek; ik wil dolgraag een paar mooie schilderijen om mijn kleine beetje lege muur op te vullen met eens wat anders dan Michael Jackson posters en oude ingelijste LP's. Na wat tips van Cameron loop ik de eerste beste galerij binnen en ben op slag verliefd op het grootste doek wat er aan de muur hangt. Een oude sigaar rokende man met een vrolijk gezicht geniet duidelijk van zijn oude dag. De liefde is plotsklaps over wanneer de nogal botte verkoopster met een absurd hoge vraagprijs op de proppen komt. Ik weet van Cam wat een doek van dit formaat normaal mag kosten en ik loop hoofdschuddend de galerij uit. Hopelijk meer geluk de volgende winkel.

Na nog een aantal keer teleur te zijn gesteld door botte verkoopsters, absurd hoge vraagprijzen, slechte onderhandelaars en afschuwelijke creaties op canvas loop ik een van de laatste kleine winkels in. In de hoek zit een man te schilderen en ik word warempel niet lastig gevallen. De man lacht vriendelijk en schildert rustig verder en neemt ondertussen nog een slok van zijn koffie. Ik wandel rustig door de winkel en mijn oog valt na vijf minuten op een mooi groot doek van een meter of anderhalf bij anderhalf. Het meer met op de achtergrond de vulkaan San Pedro is mooi weergegeven met hoofdzakelijk rood, oranje en geel. De verkoper ziet dat ik wat langer naar dit schilderij sta te kijken dan gemiddeld maar met een simpel handgebaar maakt hij mij duidelijk dat ik de rest eerst moet bekijken. De rest van zijn collectie is erg mooi en ik maak uiteindelijk een kleine selectie van drie doeken. De man komt uit zijn stoel en pakt mijn hand wanneer ik wijs naar de drie schilderijen. We onderhandelen voor een kwartier en mijn oefenen van de tien vorige winkels komt goed uit. Ik weet een mooi bedrag te betalen voor alle drie de doeken bij elkaar en ik loop lachend langs de winkels die me een uur geleden nog het tienvoudige afhandig wilden maken. Geslaagd!

De dag verloopt rustig en na het eten van een grote vegetarische pizza en wat pasta bij Alfredo de Italiaan ligt iedereen op tijd op bed. De volgende morgen nemen we de boot van San Pedro naar Panajachel. Na een boottocht van een half uur over het meer ontbijten we in Panajachel voordat we de chickenbus pakken naar Antigua. Ik trek snel wat Guatemala Quetzals uit de muur en spring op de bus en laat mezelf naast een oude man op een versleten bank vallen. De man is geïnteresseerd in mijn reis en mijn idealen in het leven en al snel baal ik er van dat mijn Spaans zo beperkt is. Ik heb een gesprek van bijna twee uur en wanneer de man zijn halte heeft bereikt staat hij op en pakt me bij mijn schouder en lacht vriendelijk. In de categorie "chickenbusgesprekken" zeker de leukste tot nu toe.

We rollen na in totaal drie uur bus, verdeeld over twee ritten, Antigua binnen. Wanneer we met de groep uit San Pedro uitstappen worden we bijna overladen met verkopers die ons maar wat graag dingen willen verkopen. De mooiste pannenset tot schroevendraaierset komt voorbij. Wanneer een man met een bos van tien levende kippen aan komt lopen denk ik alles wel gezien te hebben. Tot de man met een compleet opgetuigde kerstboom van drie meter aan komt lopen. De boom, zeker twee keer de lengte van de man zelf, smelt bijna in de brandende middagzon. De slingers krijgen we er gratis bij.

Hostel Holistico is snel gevonden en wanneer alle tassen weer zijn afgeladen lopen we met de groep de stad in, op zoek naar wat te eten. Even de benen strekken en de straten en honderden winkeltjes afstruinen. Ik kom zo veel mooie souvenirs tegen maar weet mezelf te beheersen tot ik het niet meer aankan en linea recta naar het hostel terugloop. Hier wacht slecht nieuws. Een Israëliër, hoe kan het verdomme ook anders, is met zijn volle gewicht op mijn koptelefoon gaan zitten waardoor deze naar de gruzelementen is. Nu kan je altijd ergens per ongeluk op gaan zitten. Vooral als Israëliër. Die zijn gewoon geboren voor pech lijkt het af en toe. Dit is alleen een ander geval. Punt 1: het is mijn koptelefoon. Punt 2: de koptelefoon lag op mijn kussen, op mijn bed, ver van zijn bed vandaan. Hoe. Kan. Het. Vertel het me, ik kan hem wel schieten. Niet omdat mijn koptelefoon zo gigantisch duur was toen ik hem kocht. Nee. Iemand die ooit in deze contreien is geweest weet hoe lastig het is om een fatsoenlijke en betaalbare koptelefoon te vinden. Aangezien mijn reserve koptelefoon al is gejat voordat hij ook maar de status van reserve was ontstegen heb ik nu dus helemaal niks. Morgen een nieuwe kopen dus en voorlopig geen muziek.

We eten twee avonden bij een oude vrouw thuis en worden verwend met lekkere sandwiches rundvlees. De vrouw woont alleen en vindt het heerlijk om mensen om zich heen te hebben nadat haar man tien jaar geleden is omgekomen bij een tragisch auto ongeluk. Sindsdien kookt ze voor backpackers met een klein budget en dat doet ze met verve. De ene na de andere maaltijd vliegt de kleine keuken uit en na een kort gebed eten we met zijn drietjes in een piepklein keukentje waar de warmte van de oven de ontbrekende centrale verwarming vervangt. De broodjes zijn snel weg en na een tip groter dan de eigenlijke rekening lopen we naar de markt om een tas te kopen en wat andere souvenirs. Ik tik twee mooie handgemaakte tassen op de kop en een portefeuille; geslaagd! Mijn kleine backpack begon aardig vol te raken en mijn schilderijen kunnen er mooi in.

De volgende morgen staan we vroeg op voor de shuttle naar Lanquin, de volgende bestemming. Dit zal voorlopig de laatste plek zijn waar de hele groep bij elkaar is. Een deel gaat door naar Nicaragua. Een deel vertrekt naar Honduras en weer twee anderen vertrekken met El Salvador als eindbestemming. Ikzelf ga na Lanquin naar Flores om voorlopig mijn laatste Maya ruïnes te bezoeken. Van veel andere reisvrienden heb ik al gehoord dat dit een hoogtepunt moet zijn, spannend! De bus vertrekt, niet erg gewoonlijk, keurig op tijd en na vier uur krijgen we eindelijk de eerste stop om een broodje naar binnen te werken. Aangezien het drankspel van gisteravond zijn sporen heeft achtergelaten zit de halve groep slapend en gapend aan tafel of buiten in de zon. Het is hier lekker warm en de warmte is welkom na bijna een week in Antigua. Na de lunch hobbelen we binnen twee uur naar een schitterend uitzichtpunt over een gigantische vallei. De kleine bergen lijken allemaal bij elkaar op een zwarte bükelpiste in Zwitserland alleen zijn deze groen in plaats van wit. Het laatste half uur naar beneden gaat over een weg aangelegd in 1923 en redelijk door elkaar geschud komen we aan bij de Zephyr Lodge, een schitterend hostel gelegen op een berg. De uitzichten zijn adembenemend en de slaapzalen zijn schitterend. Nadat we ons hier hebben geïnstalleerd zitten we het restant van de dag in de bar die langzaamaan aardig vol loopt. Ik heb een heerlijke maaltijd bestaande uit gewokte groenten, aardappeltjes en een flink stuk kip. Na een flinke lading pikante saus er over heen en een biertje als dessert spelen we de rest van de avond een kaartje en liggen we allemaal vroeg op bed.

Ik ontmoet tijdens het avondeten Lise, een Deense dame, die toevallig ook naar Tikal en Belize gaat. Mooi weer een reismaatje voor de komende twee weken. De morgen ben ik vroeg wakker en zit ik al om zes uur op een luie stoel te wachten tot dat de jungle wakker wordt. De apen slapen nog en de meeste toeristen slapen een coma uit na de spotgoedkope tequila van gisteravond. De eerste zonnestralen vallen op mijn gezicht en mijn natte haar van de warme douche plakt nog aan mijn hoofd. Het tjirpen van de vogels klinkt vrolijk en naarmate de eerste mensen wakker worden zit ik al aan mijn ontbijt. Vandaag gaan we tuben. Met een tube, een opgeblazen band de rivier af met de nodige dorstlessers en hapjes aan boord. Om tien uur is het nog half bewolkt en wordt de trip afgelast omdat er anders de kans bestaat dat mensen onderkoeld raken door het koude water van de bergstroom. Wanneer 's middags dan ook de zon vol op schijnt vragen we ons af waarom het is afgelast. Achteraf blijkt dat de organisator, een van de barmannen, gisteravond iets te diep in het shotglaasje heeft gekeken en niet fit genoeg was om te gaan. Knap bedankt.

De avond wordt ingevuld met Pete's Game, een drankspelletje met kaarten bedacht door niemand anders dan onze eigen Pete zelf. We trappen af om vier uur omdat we geen drank het hostel in mogen nemen en om onze portemonnee te sparen. om vier uur begint namelijk het happy hour. De ene na de andere Cuba Libre verdwijnt als sneeuw voor de Guatemalteekse zon en nog voor het eten is iedereen al aardig in de olie. Die avond wordt er dan ook niet zo veel gedaan en we liggen bijtijds op bed om een beetje fit te zijn voor de trip van morgen.

Semuc Champey, een beeldschoon natuurlijk schouwspel is de activiteit voor vandaag. We springen met een man of twintig achterin de bak van een pickup en na een rit van 45 minuten door de groene heuvels en koffieplantages komen we aan bij Semuc. We wandelen naar een klein huisje en worden daar gevraagd om onze zwemkleding aan te trekken. We krijgen een kaars in onze hand gedrukt en worden gemaand om een pad naar boven te lopen. Eenmaal boven staan we tot onze enkels in koud water en wordt de kaars aangestoken. Ik loop met een kaars in de hand door het koude water en naarmate het dieper wordt en het water tot mijn middel komt wordt het lopen zwemmen en ga ik al snel kopje onder. Het water is goed koud en zwemmen met slechts een hand valt vies tegen. Mijn voeten knallen telkens tegen scherpe rotsen en ik voel tientallen sneetjes in mijn voeten. Na een uur klimmen, ladders, springen in water waarvan je niet eens weet hoe diep het is en het zwemmen in complete duisternis ben ik blij dat ik weer wat zonlicht zie. Wat een bizarre trip en zeker eentje om niet snel te vergeten.

Eenmaal buiten warmen we onszelf op in de zon en lopen we met de groep naar een ropeswing, een grote schommel boven het water. Altijd al eens willen doen, alleen veel te veel hoogtevrees gehad om het überhaupt te overwegen. Ik ga zitten, doe een schietgebedje (Jezus, dit wordt mijn dood!) en ik schommel richting het water. Wanneer de gids zegt dat ik moet springen wacht ik net te lang waardoor ik veel te hoog kom. Oeps, ik zit veel te hoog! Ik vlieg als een vogel en probeer nog krampachtig bij te sturen met mijn armen maar het is al te laat. Ik land na een val van zeker zes meter hard op mijn rechterzij en werkelijk elke liter lucht in mijn lijf wordt er uitgeperst. Wanneer ik bovenkom doet mijn hele rechterkant zeer en ik zwem met een vertrokken gezicht naar de kant. Genoeg schommel voor Kees. Nadat iedereen is geweest lopen we richting de surprise van de gids. We lopen een modderpad omhoog en staan op een brug die een meter of tien, elf meter boven de rivier hangt. Wanneer de beste jongen zegt dat we er af moeten springen slaat mijn hart drie slagen over.

De helft van de groep is geweest en daar sta je dan. Groot en stoer te wezen. Bijna twee meter maar te schijterig om van een brug te springen. Ik laat mezelf door Pete en Cameron overhalen en klim langzaam over de reling van de brug. Nou, daar sta je dan. Het water onder je stroomt hard en de weg naar beneden is veel te ver. Ik sluit mijn ogen en denk aan de leuke dingen in het leven. Even geen brug en water. Wanneer ik mijn ogen weer open doe is die verdomde brug nog steeds veel te hoog. Maar ik ga het doen. Ik moet het doen. De nodige camera's nemen ondertussen mijn krampachtige doodsangsten op en David ligt op de grond van het lachen. Ok, krijg allemaal maar het heen-en-weer, ik doe het. Nee, toch niet. Jawel. Nee. Ja. Ik weet niet wat me bezielt maar ik doe het. Ik zet mijn voeten nog eens goed neer en ik spring. Het moment dat ik het water raak duurt veel te lang en het kost me aardig lang om weer boven te komen. Met een soort onoverwinnelijkheidsgevoel steek ik beide vuisten in de lucht en ik overwin mijn hoogtevrees. Voor nu. Nooit meer.

Na mijn persoonlijke overwinning loop ik met de groep in een half uur naar een mooi uitzichtpunt en lunchen we met een gortdroog broodje van het hostel en een banaan. We lopen na een half uurtje rustig terug en zwemmen nog in de rivierbedding. Het water is kristalhelder en de vissen zuigen aan je tenen wanneer je te lang stilstaat in het water. De terugweg vliegt voorbij en voordat ik het weet hang ik alweer in het hostel in een hangmat en lach ik wanneer ik de foto's zie net voordat ik van de brug spring. Vanavond is jammergenoeg mijn laatste avond met de groep want morgen vertrek ik naar Flores, een dorpje bij het nabijgelegen Tikal. We drinken met zijn allen nog een biertje en er worden foto's uitgewisseld. Hopelijk kom ik de groep weer eens tegen in Nicaragua of El Salvador, zou leuk zijn.

De volgende morgen spring ik na het ontbijt in de shuttle en zes uur later stap ik weer uit voor Dos Amigos, mijn slaapplek voor de komende twee nachten. Ik regel met Lise, die me de strot uit begint te hangen, een slaapplek onder een afdak voor minder dan drie euro. De wekker rammelt om twee uur 's nachts en nog steeds moe stap ik uit mijn bed. Vannacht en vandaag staat een bezoek aan de ruïnes van Tikal op de planning. We rijden in een uur naar de ingang van het complex en er wordt ons allemaal een zaklantaarn in de hand geduwd. We wanen ons om drie uur 's nachts door het regenwoud terwijl de maan en de sterren ons pad verlichten. We zien padden, kikkers, slangen, vogelspinnen en wel honderden vlinders en insecten. Na een korte wandeling van iets meer dan een uur klauteren we tempel 4 omhoog welke een mooi uitzicht geeft over het complex. Nou, daar zit je dan; een meter of twintig boven de begroeiing, op de top van een Maya-ruïne, te wachten tot de zon opkomt. De lucht verkleurt langzaam en wanneer de eerste zonnestralen de toppen van de bomen bereiken worden de brulapen wakker. Machtig gebrul overstijgt de vogeltjes die zingen en al snel lijkt het wel een apenoorlog. Nadat we nog een half uur blijven zitten maken we de tour af. Om half een ben ik alweer terug in het hostel en boek ik mijn ticket naar Caye Caulker, een tropisch eiland voor de Caribische kust van Belize. Eindelijk zand, zee en zout water. En zon!

Nadat ik gisteren al wakker werd om twee uur voor mijn trip naar Tikal rammelt mijn wekker vandaag al om vier uur. De rit naar de grens vliegt voorbij en voordat ik het weet sta ik al aan de grens met Belize. De grensovergang verloopt soepel en na een half uurtje rijden we alweer verder, op naar Belize City. We rijden langs een grote begraafplaats Belize City binnen en wanneer ik nog een keer met mijn ogen knipper ruik ik het zeewater en de vis die wordt verkocht langs de weg. Ik pin uit voorzorg al geld en koop een vlug ontbijtje. Mijn tas gaat de boot in en nog geen twee minuten later schieten we over de kraakheldere lichtblauwe zee richting Caye Caulker. Ik hang met mijn hoofd buiten de boot en de warme wind ruikt naar zee en alles wat er bijhoort. Na tien minuten op het eiland regel ik een slaapplek en een half uur later hang ik alweer in een hangmat. De eerste fles Caribische rum is een feit en nog voor het eten zit het hostel vol. Na het eten gaan we voor een avondje dancehall muziek naar de I &I en liggen we om een uur of twee op bed. De volgende morgen maak ik voor het eerst French toast en mijn kookkunsten worden door het hostel gewaardeerd. Dezelfde middag ga ik met twee lokale jongens en twee andere backpackers vissen bij de Split, een hotspot voor backpackers. We vangen uiteindelijk vijf vissen en ik weet een gigantische zeester op te duiken. Terwijl ik de vissen prepareer en kruid kookt de zoon van de eigenaar rijst in met kokosmelk. Na een uurtje grillen zitten we met zijn vijven aan het meest gezonde bord eten tijdens mijn trip en we besluiten de avond met wat reggae en een klein biertje. Niet slecht, dat Caye Caulker.