Jungle life

Mijn kuiten worden verlicht door de koplampen van de taxi. Samen met het licht van de knipperende LED's op het dak van de taxi vormen ze de lichtshow van vanavond. De stad Merida ligt er naar mijn mening 's avonds mooier bij dan overdag. Overdag zijn het vooral de mensen op straat die het straatbeeld bepalen. Naarmate de laatste verkopers de spullen hebben ingepakt en de eetstalletjes worden geïnstalleerd komen mensen naar buiten om wat te eten. Dit in combinatie met de mooie historische binnenstad, verlicht, zorgt voor een mooie afsluiter van drie dagen Merida. Het grote centraal gelegen park staat dan ook bomvol stalletjes en een bandje speelt muziek waarop een aantal dansers yoga-achtige bewegingen maken. Oude mannetjes spelen een kaart en ergens anders rennen een stel kinderen achter elkaar aan. Ik kan er uren naar kijken alleen de volgende bestemming roept en na anderhalf uur op een bankje wordt het tijd om weer te vertrekken.

Samen met Colin, gezien in Cancun, loop ik om half tien richting het busstation van Merida voor de nachtbus naar Palenque. Eerste nachtbus, altijd slecht slapen in een vliegtuig en met als klap op de vuurpijl een airco waarvan zelfs ijsberen kippenvel zouden krijgen. Ik rits dan ook snel mijn broek aan elkaar en trek een vest uit mijn backpack. Het is de eerste keer dat ik hem nodig heb in twee weken en aangezien Palenque wordt omgeven door jungle zal het ook wel bij deze keer blijven de komende tijd. De bus wordt gestart en langzaam rollen we het station uit, de nacht in, op naar Palenque en hopelijk een paar mooie dagen in de jungle.

Na een kwartier in de vrieskist besluiten Colin en ik ons op te splitsen zodat we beide languit kunnen liggen over drie stoelen. Goed plan, slechte uitvoering, aangezien de busrijder een nogal agressieve rijstijl hanteert. Dat in combinatie met de nodige hobbels, bobbels en stops vanwege politiecontroles maken deze busrit tot een hel. Na het nodige gevloek, gemopper en gehobbel ben ik pontificaal midden in het gangpad gaan liggen. Een uurtje kunnen slapen op een rit van negen uur, een ongeëvenaarde prestatie aangezien Colin slechts een kwartier heeft kunnen slapen. We zijn dan ook allebei blij als we buiten de bus staan om acht uur in de ochtend. Beide zo brak als een aap geprobeerd een broodje warm vlees naar binnen te proppen om daarna een collectivo richting de ruines te pakken. Rond negen uur komen we aan bij de ingang van het national park, tevens de ingang van ons hostel; Jungle Palace.

Veel Jungle, weinig Palace. Hutjes van riet, grindpaden, overal begroeiing en een berg mieren en muggen. Voor minder dan tien euro regelen Colin en ik twee nachten in een hutje met de naam Manzana; Appel. Na een half uurtje komen de bewoners van Ananas en Papaya ons verblijden met een fles rum en voordat we het weten zitten we met zes man om tien uur s' ochtends aan een fles Cubaanse rum en zijn we om elf uur allemaal zo dronken als een tor. We besluiten om eerst een paar uur te gaan slapen voordat we de stad in gaan. Zo gezegd, zo gedaan; rond een uurtje of drie met zes nogal vrolijke mensen in een collectivo richting de stad. Na een half uur al voor pampus in de zon en we worden nog net op tijd wakker voor een snel bord eten. Met het laatste busje rijden we terug naar de camping en al snel komen de flessen drank weer op tafel.

We drinken met zijn allen sneller rum dan de muggen ons bloed en wanneer de gang eruit is besluiten we met zijn allen de hangmat op te zoeken. Het duurt een eeuwigheid voordat de meesten zich in de hangmat hebben genesteld en wanneer iedereen dan eindelijk ligt blijkt een bewoner van Ananas aardig gitaar te kunnen spelen. We spelen en zingen liedjes waarvan ten minste een iemand de tekst kent, de rest zingt half mee. De gebruikelijke Bob Marley en andere gitaarmuziek wordt gespeeld en na een verschrikkelijk gezellige dag zoeken we ons bed op om morgen naar de ruïnes te gaan.

De eerste zonnestralen vallen door het muskietengaas en we worden verwelkomt door een heel orkest vogels die vrolijk fluiten. Het heeft de hele nacht verschrikkelijk hard geregend en de weg naar de wc staat praktisch blank. Aangezien Colin en ik geen plannen hebben vandaag behalve een bezoek aan de ruïnes blijven we lang liggen. De nachtbus en het drankgebruik van gisteren hebben flinke sporen achtergelaten en we pakken na een ijskoude douche de collectivo naar het centrum. Bij de Tropi Taco ontbijten we met een broodje warm vlees en op de terugweg lopen we bij de bakker naar binnen voor een lunch.

De wandeling van de camping naar boven blijkt langer en steiler te zijn dan Colin en ik dachten en we lopen al snel een uur steil omhoog in de middagzon. Je kunt goed merken dat het zo in de begroeiing een hele andere warmte is dan in de stad. We hebben beide dan ook twee liter water bij en dit bleek achteraf geen dom idee. Het is alsof je door een oven loopt maar naarmate we klimmen wordt de lucht koeler. Een flinke bui zou dan ook heerlijk zijn op weg naar boven en nog geen twee minuten na de roep om regen komt het al uit de lucht vallen. Met onze mond open zijn we lachend door de zeikende regen naar boven gelopen. Een groep Duitse bejaarden die in een airco-bus rond werd gereden zwaaide en met een kop nat haar en ontbloot bovenlijf renden we achter de bus aan. Eenmaal boven hadden een aantal oudjes uit de bus een flesje cola voor ons klaar staan en bleek het om Zwitsers te gaan. Na een kort praatje bedankten we hartelijk voor de cola. Het park lag op nog geen honderd meter en nu we er zo dichtbij waren wilden we niets liever dan er in!

Het mooiste en goedkoopste park tot nog toe. De ruïnes en tempels deels verscholen onder begroeiing van de heuvels waar ze tegen aan liggen. De meeste mogen we beklimmen en deze dag staat dan ook meteen bovenaan de lijst wanneer het gaat om wandelen en klimmen. Na drie uur hebben we het park wel gezien en zijn alle koekjes en broodjes op. Via een pad door de jungle komen we weer op de openbare weg en het laatste stuk weg blijkt een stuk leuker te zijn dan de eerste keer. Na drie kwartier komen we aan op de camping en beide ploffen we op bed. Nadat we wakker worden van een knorrende maag gaan we een hapje eten bij een Italiaanse Mexicaan. Het bord friet en het bord pasta gaan er beide goed in en na drie biertjes zoeken we onze boomhut weer op. De dag erna vertrekken we naar San Cristobal de la Casas en met een beetje mazzel zitten we de dag erna in een zonovergoten park met een boekje.

Voordat het zover is moeten we eerst nog naar San Cristo. Aangezien de bussen pas om vijf uur rijden en we eerst afscheid willen nemen van de Tropi Taco pakken we twee collectivo's. Ik weet met mijn 1.95m precies het kleinste plekje van het busje op te zoeken en na een uur kan ik echt niet meer fatsoenlijk zitten. Lang zijn heeft zijn voordelen maar de Hollandse maat in een Mexicaans oud busje is geen gelukkig huwelijk. Gelukkig heeft deze bus geen airco maar kunnen de ramen open en zijn we al na twee uur op de plek om over te stappen. Even een kwartiertje rondhuppelen zorgt voor wat bloed in de onderste regionen en mijn tenen tintelen dan ook verschrikkelijk wanneer ik mezelf opnieuw opvouw tot formaat kleuter. De Mexicaan naast me lacht zich rot. "Wacht maar, wacht maar kleine Burito, jouw tijd komt nog..."

Na nog geen half uur gerechtigheid. Colin kan een bank naar achteren en ik kan voorin de bus gaan zitten. Op de plekken waar Colin en ik eerst hebben gezeten gaat een vrouw zitten die zo te ruiken al zéker een maand geen water heeft gehad op plekken waar het af en toe moet komen. Het woord 'plekken' klopt, de vrouw was zo gigantisch dik dat slechts kleden en doeken haar lijf konden bedekken. Smekend kijkt de kleine Mexicaan me aan. Geen enkel moment heb ik medelijden en na mijn hatelijke "Pura Vida" zucht mijn kleine maat. Jammer genoeg slaat "het" geen arm om het kereltje anders was dat zeker een foto waard geweest.

De bus rolt San Cristo binnen en na zes uur zijn Colin en ik op onze plek van bestemming. Met 22 graden is het hier koud en kil en met onze shorts nog aan lopen we door het oude centrum. Het hostel is zo gevonden en snel na ontvangst en het kiezen van een bed proosten Colin en ik op weer op een goede avond.